Επιστολή του ιστορικού Δημητρη Αρβανιτάκη
Από τον φίλο και συμπατριώτη μας ιστορικο Δημητρη Αρβανιτάκη, υπευθυνο των εκδόσεων του Μουσείου Μπενάκη λάβαμε μιά επιστολή σχετικά με τις πρόσφατες εκδηλώσεις της Ρώσικης Εβδομάδας στη Ζάκυνθο, την οποία και επιθυμεί να δημοσιοποιηθεί στην ιστοσελίδα του ΣΥΡΙΖΑ Ζακύνθου.
Φυσικά όπως μέχρι σήμερα εχουμε δημοσιοποιήσει αρθρα του Δημήτρη Αρβανιτάκη στην ιστοσελίδα μας θεωρούμε υποχρέωση μας να το πράξουμε. Προκειμένου όμως να υπάρξει εκ μέρους μας μία κατά το δυνατόν τεκμηριωμένη απάντηση χρειάστηκε λίγος χρόνος για να δοθούν οι αναγκαίες διευκρινήσεις για τα γεγονοτα, που αναφέρονται σχετικά με τις εκδηλώσεις στην επιστολή. Καθώς το ζήτημα δεν αφορά τον τοπικό ΣΥΡΙΖΑ αλλά την περιφερειακή αρχή, που ασφαλώς και δεν ταυτίζονται και η εκατέρωθεν πολιτική αυτονομία είναι για μας δεδομένη.
μας γράφει λοιπόν ο Δημήτρης Αρβανιτάκης:
» Ντροπή, σύντροφοι!
Δεν ξέρω αν ο γιαλός είναι στραβός, αλλά εμείς σίγουρα στραβά αρμενίζουμε. Πέρυσι, στις εκδηλώσεις της διαβόητης «Ρωσικής εβδομάδας» στη Ζάκυνθο και στα αποκαλυπτήρια της προτομής του «αγίου Ουσακώφ» δεν υπήρξε η παραμικρή αντίδραση της τοπικής κοινωνίας, πέρα από τις φολκλόρ αυτοευνουχιστικές σάτιρες που αυτοϊκανοποιούνται χαμογελώντας, δίχως να επεμβαίνουν στην πραγματική πραγματικότητα. Ο τοπικός ΣΥΡΙΖΑ πιάστηκε επίσης απλώς στον ύπνο. Είμαι διατεθειμένος να πιστέψω αυτή την καθόλου τιμητική δικαιολογία, γιατί αν δεν συνέβη αυτό, τότε θα πρέπει να σκεφτεί κανείς ότι άλλοι ήταν οι λόγοι της σιωπής του – και εγώ, τουλάχιστον, δεν θέλω να το πιστέψω.
Ο ΣΥΡΙΖA, λοιπόν, πέρυσι δεν αντέδρασε καθόλου, ούτε πριν ούτε μετά, σε όλα αυτά. Σε ποια δηλαδή; Στην εκστρατεία του ρωσικού ιμπεριαλισμού, ο οποίος σε αγαστή συνεργασία με την τοπική εκκλησία, μεγάλο μέρος των τοπικών αρχών και των επιχειρηματιών, επιχειρεί όχι μόνο να πατήσει πόδι σε οικονομικό επίπεδο σε ολόκληρο το Ιόνιο, αλλά και να ξαναγράψει την ιστορία!
Η ριζοσπαστική αριστερά ήταν για δεκαετίες, αν μη τι άλλο, πολύ ευαίσθητη σε θέματα ιστορίας, πολιτισμού, ανθρώπινων δικαιωμάτων, διακρίσεων, εθνικιστικών παροξυσμών, ιδεολογικών χρήσεων της ιστορίας και άλλων, ων ουκ έστιν αριθμός. Και για τις θέσεις της αυτές πολλές φορές λοιδορήθηκε, έγινε το δακτυλοδεικτούμενο μαύρο πρόβατο της «εθνικής ομοψυχίας». Δεν ήταν βέβαια λίγες οι φορές, μάλιστα κάποιος θα μπορούσε να ισχυριστεί το αντίστροφο, όπου αυτός ο αέρας της κριτικής, κληρονομιά της διανοητικής ανανέωσης των πρόσφατων δεκαετιών σε ευρωπαϊκό και σε παγκόσμιο επίπεδο, σήκωσε πολύ σκόνη και παρήγαγε βερμπαλισμούς και ανυπόστατες θεωρήσεις των πραγμάτων στο όνομα της αριστεράς. Όμως, ας είναι. Αυτή η ριζοσπαστική αριστερά, μέσα ή πλάι στην οποία πολλοί από μας πραγματικά μεγαλώσαμε, διαχειρίστηκε, καλώς ή κακώς, αυτήν ακριβώς την κληρονομιά. Όλοι εμείς είμαστε οι φορείς της. Αυτή η κουλτούρα δεν μας επέτρεψε ποτέ να εκχωρήσουμε σε απυρόβλητες ηγεσίες, σε δογματολογούσες αυθεντίες ή σε «στελέχη», το δικαίωμα της σκέψης και της ελευθερίας του λόγου.
Κι ερχόμαστε στο σήμερα. Αν πέρυσι ο ΣΥΡΙΖΑ του νησιού μας πιάστηκε στον ύπνο και περιέπεσε σε αφασία ως προς τα της «Ρωσικής εβδομάδας», φέτος βρέθηκε στ’ αλήθεια πολύ προετοιμασμένος. Τόσο προετοιμασμένος, ώστε κάποιοι εκπρόσωποί του, συγκεκριμένα «ο εκπρόσωπος της Περιφέρειας και περιφερειακός σύμβουλος», εκλεγμένος με τον ΣΥΡΙΖΑ, συμμετείχε στις «εορταστικές εκδηλώσεις» της 4ης Οκτωβρίου, με το ωραίο του κουστουμάκι, καταθέτοντας στεφάνι στην προτομή του «αγίου Ουσακώφ» και συμμετέχοντας στις συζητήσεις, στα στρογγυλά ή στα τετράγωνα τραπέζια και δεν ξέρω κι εγώ πού αλλού. Βλέπω στο διαδίκτυο τη φωτογραφία του περιφερειακού συμβούλου, του εκλεγμένου με τον ΣΥΡΙΖΑ, επαναλαμβάνω, να καταθέτει στεφάνι, «όπως η περίστασις το απαιτεί» (http://www.zantepress24.gr/index.php/frontpage/10394–video-photo)! Να καταθέτει στεφάνι πού; Στον «άγιο Ουσακώφ», τον ελευθερωτή των νησιών από τους άθεους Γάλλους, ε; Την ίδια μέρα, σε αυτήν εδώ την ιστοσελίδα, που αν δεν απατώμαι εκφράζει τον ΣΥΡΙΖΑ, δημοσιευόταν ένα περυσινό κείμενό μου, στο οποίο στηλιτευόταν ακριβώς η παραχάραξη της ιστορίας και η υπαγωγή της στα παιχνίδια του ρωσικού ιμπεριαλισμού και στον αμοραλισμό των δικών μας τοπικών αρχών. Ντροπή, σύντροφοι! Ποια είναι, λοιπόν, η θέση του ΣΥΡΙΖΑ;
Ακούω σήμερα, αλλά όχι επισήμως, ότι η θέση του τοπικού ΣΥΡΙΖΑ δεν ήταν υπέρ της συμμετοχής στις εκδηλώσεις και ότι, αντίθετα, η θέση του είναι κατά όλων αυτών κ.λπ. κ.λπ. Αυτό, όμως, αν δεν είναι ανικανότητα συντονισμού, είναι υποκρισία. Αν δεν είναι προσωπικά πολιτικά παιχνίδια, είναι κακά δείγματα γραφής, και ως τέτοια τα εκλαμβάνει η κοινωνία στην οποίαν απευθύνεστε – και έχει δίκιο.
Καμία ανοχή, λοιπόν. Ο ΣΥΡΙΖΑ οφείλει να εξηγήσει δημόσια, έστω σήμερα, έστω και τώρα, στην κοινωνία της Ζακύνθου ποια είναι η θέση του. Ως πολίτης, απαιτώ να μάθω ποια είναι η επίσημη θέση του κόμματος. Ως πολίτης, ως άνθρωπος που αισθάνομαι κομμάτι αυτής της κουλτούρας, απαιτώ να μάθω αν η ενσωμάτωση του κόμματος έχει αρχίσει να γίνεται γάγγραινα, προτού αυτό ακουμπήσει τις θύρες της εξουσίας. Απαιτώ να μάθω αν τα «στελέχη» του κόμματος έχουν αρχίσει να γυρνάνε την πλάτη σε όλη εκείνη την κληρονομιά που φέραμε μέχρι σήμερα, όπως μπόρεσε ο καθένας, στους ώμους μας. Τα τοπικά όργανα και ο βουλευτής Ζακύνθου οφείλουν να δηλώσουν ξεκάθαρα τη θέση τους. Επικροτεί ο ΣΥΡΙΖΑ, και με ποιο επιχείρημα, τη συμμετοχή «στελέχους» του σε εκδηλώσεις, τις οποίες ως κόμμα θεωρητικά (αλλά όχι ακόμα δημόσια) καταδικάζει;
Δεν είναι ανάγκη να πούμε τα αυτονόητα. Η διγλωσσία και η υποκρισία είναι δείγματα εξουσιαστικής λογικής και κομματολαγνείας, είναι δείγματα αφομοίωσης στο σύστημα εξουσίας το οποίο (δήθεν;) πολεμάμε. Η συνείδησή σας είμαστε εμείς. Και υπάρχουν άνθρωποι που δεν θέλουν να έχουν δίβουλη ούτε διπρόσωπη συνείδηση. Οφείλετε μία απάντηση στην κοινωνία στην οποίαν απευθύνεστε. Ένα λάθος μπορεί να είναι ένα λάθος, αλλά η σιωπή δεν είναι ειλικρίνεια: είναι υποκρισία. Και αυτό δεν θέλω να το πιστέψω.
Εμείς, η κοινωνία, έχουμε δικαίωμα να μάθουμε πώς αντιλαμβάνονται τα «στελέχη» του ΣΥΡΙΖΑ τον θεσμικό ρόλο που αναλαμβάνουν και ως πού θεωρούν ότι πρέπει να φτάσουν. Ποιες καταστάσεις και ποιες πραγματικότητες δηλαδή θεωρούν ότι μπορούν να νομιμοποιήσουν με τη συμμετοχή τους. Γιατί, αν δεν απατώμαι, ο ΣΥΡΙΖΑ, και σωστά, υπόσχεται στην κοινωνία ένα μέλλον δυναμικής πολιτικής στάσης. Και η κοινωνία, εγώ τουλάχιστον, αναρωτιέμαι: με αυτά τα δείγματα γραφής;
Και να πείτε ότι δεν έχουμε έγκαιρα, από πολλά χρόνια, ειδοποιηθεί για αυτούς τους κινδύνους; Να, ακούστε εδώ έναν άσημο άνθρωπο: http://youtu.be/p4LN5obGRDw»
Ενα σχόλιο του διαχειριστή της ιστοσελίδας:
Η εθιμοτυπική συμμετοχή του εκπροσώπου της Περιφερειακής Αρχής στις εκδηλώσεις, που φυσικά έχει την σημασία της και ασφαλώς μπορεί και να κριθεί, αφορά μιά αυτοδιοικητική συλλογικότητα και δεν είναι προσωπικό ζήτημα του συμμετέχοντος εκπροσώπου.
Επι της ουσίας για τα ιστορικά και πολιτικά ζητήματα ( ρόλος της Τσαρικής Ρωσίας στα Ιόνια Νησιά μέχρι το 1864 αλλά και οι σημερινές οικονομικές και πολιτικέ σχέσεις με την Ρωσία ) που θέτει ο Δημήτρης, είναι φανερό ότι χρειάζεται να ανοίξει ενας ουσιαστικός και συγκροτημένος διάλογος και στην ζακυνθινή αλλα και γενιώτερα την κοινωνία των ιονίων νησιών, στον οποίο η σύγχρονη ριζοσπαστική θέωρηση θα πρέπει να κατατεθεί.
Σίγουρα αυτός ο διάλογος θα λάβει υπόψιν του τις μέχρι σήμερα τεκμηριωμένες ιστορικές απόψεις μεταξύ των οποίων και οι απόψεις του συμπατριώτη μας ιστορικού κατέχουν σημαντική θέση. Πιστευουμε εξ άλλου ότι τα ζητήματα αυτά δεν αντιμετωπίζονται κατ’ εξοχήν με κομματικές τοποθετήσεις.
Comments
13 Σχόλια to “Επιστολή του ιστορικού Δημητρη Αρβανιτάκη”Trackbacks
Check out what others are saying...-
[…] Ο Ουσακώφ ήταν ναύαρχος και παρότι από τη φύση της θέσης του πολέμησε και σκότωσε, εν τούτοις ανακηρύχτηκε άγιος από τη Ρωσική Εκκλησία. Πρόκειται, κατά τους ιστορικούς, για μια αμφιλεγόμενη προσωπικότητα. Το στήσιμο δε της προτομής του, δημιούργησε μεγάλες αντιδράσεις στα υπόλοιπα νησιά από επιφανείς ιστορικούς, με κυριότερες αυτές του Δημήτρη Αρβανιτάκη. Δες ΕΔΩ […]
ΣΥΡΙΖA - Προοδευτική Συμμαχία - ΝΕ Ζακύνθου 
Πολλά τα δίκια του κ.Αρβανιτακη.
Ας μεινουμε στο οτι «…το ζήτημα δεν αφορά τον τοπικό ΣΥΡΙΖΑ αλλά την περιφερειακή Αρχή, που ασφαλώς και δεν ταυτίζονται και η εκατέρωθεν πολιτική αυτονομία είναι για μας δεδομένη…»
Οχι οτι ειναι επαρκες δηλαδη…
Σύντροφε Δημήτρη,
Χειρότερο των παραπάνω ίσως είναι η απίστευτη ευκολία, με ελαφρά διάθεση (ειρωνεία) να δικαιολογήσουμε τα πάντα. Είναι φαίνεται χαρακτηριστικό της εξουσίας…
Ο νυν ψευτοάγιος και τότε «ελευθερωτής» Ουσακώφ είναι εκείνος που έφερε για πρώτη φορά τους Οθωμανούς στα Επτάνησα, οι οποίοι μετά την παράδοση της Κέρκυρας επιδόθηκαν σε τρομερές βιαιοπραγίες μέσα στην πόλη. Σύμφωνα με τον ιστορικό Π. Χιώτη, οι Οθωμανοί σύμμαχοι των Ρώσων «ελευθερωτών» έσφαζαν τους παραδιδόμενους Γαλλους παρά τις συνθήκες, και διαμαρτυρήθηκαν επειδή δεν τους επετράπη «ούτε επί τέσσαρας ώρας τουλάχιστον» να λεηλατήσουν την μεγάλη εβραϊκή συνοικία της Κέρκυρας, όπως τους είχε υποσχεθεί ο «άγιος».
Αυτόν τον «άγιο», δημιούργημα της σύγχρονης ολοκληρωτικής Ρωσίας, ξανάφεραν ως άγαλμα οι μητροπολίτες της Επτανήσου στα νησιά, σε συνεργασία με τους μνημονιακούς δήμους και τοπικούς επιχειρηματίες. Σε αυτόν κατέθεσε «εθιμοτυπικά» στεφάνι ο ΣΥΡΙΖΑ. Τα αγάλματα αυτά και τα στεφάνια, είναι μια προσβολή στην ιστορική μνήμη, στον λαό της Επτανήσου, στην Αριστερά, στην Ορθοδοξία που δεν αποδέχεται τέτοιους «αγίους», αλλά και (για να θυμόμαστε ότι η κατασκευή μνημείου σε ξένο πολιτικό πρόσωπο και η απόδοση τιμών σε αυτό είναι πράξη που άπτεται της εξωτερικής πολιτικής), αποτελεί προσβολή επίσης προς τη Γαλλική Δημοκρατία.
Όσο για τα περί Αρχής Περιφεριακής που δεν ταυτίζεται τάχα με τον ΣΥΡΙΖΑ, μόνο ως υποκριτικά μπορούν να περιγραφούν. Δηλ. τι; εκ του αντιθέτου έχουν δίκιο οι μνημονιακοί δήμαρχοι που κόπτονται ότι δεν σχετίζονται με τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ; Δεν έχει σχέση η Περιφέρεια με τον ΣΥΡΙΖΑ;
«το ζήτημα δεν αφορά τον τοπικό ΣΥΡΙΖΑ αλλά την περιφερειακή αρχή, που ασφαλώς και δεν ταυτίζονται και η εκατέρωθεν πολιτική αυτονομία είναι για μας δεδομένη»
Διερωτώταται κανείς γιατί κατακεραυνώνεται αυτή η διατύπωση, που πολύ απλά επαναλαμβάνει μια θεμελιακή αντίληψη της ανανεωτικής αριστεράς ότι ανάμεσα στο κόμμα και τα τις αιρετές αυτοδιοικητικές αρχές ( δήμους, περιφερειες ) σήμερα αλλά και την κυβέρνηση της αριστεράς αύριο υπάρχει σχέση αυτονομίας. Το κόμμα με άλλα λόγια «δεν δίνει γραμμή» στα όργανα αυτά. Οι αιρετές αρχές που εκλέγονται με την πολιτική υποστήριξη του κόμματος, λειτουργούν με βάση τις προγραμματικές τους αρχές και αξίες και αξιολογούνται απο τις κοινωνίες που τις επέλεξαν για το εργο τους και τις επιλογές τους. Αλήθεια υποστηρίζει κανείς το αντίθετο;
Είναι φυσικά κατανοητή η ευαισθησία του κόσμου της αριστεράς τα νέα όργανα της αυτοδιοίκησης που στηρίχθηκαν πολιτικά απο τον ΣΥΡΙΖΑ αλλά και η αυριανή κυβέρνηση της αριστεράς να δώσουν ενα ριζικά διαφορετικό δείγμα γραφής υπηρετώντας τα λαικά συμφέροντα. Με αυτή την έννοια κάθε κριτική και αγωνία είνα χρησιμη.
Κατανοητό και σεβαστό, και ζητώ συγγνώμη για την εν θερμώ έκφραση «υποκριτικά», αν και ο πλήρης διαχωρισμός κόμματος και περιφερειακών αρχών θα σήμαινε κατά την ταπεινή μου γνώμη κομφούζιο. Γιατί η πολυδιάσπαση ήταν πάντα η κατάρα της Αριστεράς, όσο ήταν η πολυφωνία ευλογία της.
Το ερώτημα όμως παραμένει: Προτίθεται ο ΣΥΡΙΖΑ να πάρει σαφή θέση πάνω στην «πολιτική των μνημείων», που είναι μια από τις σύγχρονες μορφές της πολιτικής των κανονιοφόρων; Και τα τρία μνημεία που στήθηκαν τελευταία στη Ζάκυνθο, εκφράζουν, ευθέως ή πλάγια,προσωπικά και επιχειρηματικά συμφέροντα – το έκτρωμα «Ουσακώφ» της Μητρόπολης και επιχειρηματιών, το μνημείο του οπωσδήποτε αξιοσέβαστου Βεζάλ, Βέλγων αγοραστών χιλιάδων στρεμμάτων στα ορεινά, η προτομή του κατά τα άλλα μεγάλου φιλοσόφου Κομφούκιου, επιχειρηματίες που δραστηριοποιούνται στον χώρο του εμπορίου με την Κίνα. Είναι υποχρεωμένος ο ζακυνθινός λαός, και ο ΣΥΡΙΖΑ στον οποίο όλοι εμείς ελπίσαμε και ΕΛΠΙΖΟΥΜΕ, να υπομένουν και να προσκυνούν οτιδήποτε μνημείο στήνουν οποιοιδήποτε;
Η πρόταση έχει ήδη γίνει από συμπατριώτες μας, μιας και δεν είναι κόσμιο να γκρεμίζονται τα μνημεία, ακόμα και τυράννων όπως ο Ουσακώφ: Ο «άγιος» να μεταφερθεί εντός της μονής του Α. Διονυσίου, το μνημείο για τον Βεζάλ στον χώρο του νοσοκομείου, και, ας μου επιτραπεί να προτείνω, ο Κομφούκιος να ξαναστηθεί σε κάποια επίσημη αίθουσα του Δημαρχείου. Και μετά ΤΕΡΜΑ – μνημεία να στήνονται μόνο μετά από συμφωνία των κομμάτων και των δημοτικών αρχών, με τη γνωμοδότηση των τοπικών πολιτιστικών οργανώσεων και των επιστημονικών σωματείων.
Έτσι, δημοκρατικά και όμορφα, σύντροφοι, αλλιώς σύντομα η Αγγλία, και με το δίκιο της άλλωστε, θα μας ξαναστήσει τον περίφημο Μέτηλα, και η κα Μέρκελ τα σύμβολα της ναζιστικής Κατοχής.
Ευχαριστώντας για τη δημοσίευση του κειμένου μου, θα ήθελα να σημειώσω, άλλη μία φορά, ότι στόχος μου δεν ήταν να εμπλακούμε σε μία προσωπική συζήτηση, όσο κι αν αυτή είναι εξαιρετικά χρήσιμη, αλλά να δημοσιοποιηθεί η επίσημη θέση του ΣΥΡΙΖΑ για το ζήτημα. Γιατί το ζήτημα υπερβαίνει τα πρόσωπα. Δεν πρόκειται για κάτι δευτερεύον, αλλά για ένα θέμα αρχών.
Θα ήθελα να ξέρω αν η απάντηση-σχόλιο στο κείμενό μου από τον «διαχειριστή της ιστοσελίδας» (υποθέτω ότι είναι ο φίλος Αντώνης Κασιμάτης) είναι μία απάντηση που εκφράζει την επίσημη θέση του κόμματος ή όχι. Αν όχι, θα περιμένω ακόμα, γιατί πιστεύω ότι πραγματικά ο ΣΥΡΙΖΑ έχει ιδιαίτερη ευαισθησία σε θέματα διαλόγου. Αν όμως, ναι, τότε θα είχα να ρωτήσω μερικά πράγματα, γιατί το ζήτημα μου θυμίζει το παλιό ανέκδοτο, στο οποίο ο βασιλιάς της Γαλλίας ζήτησε από έναν αξιωματούχο του να κάνει μία πράξη, η δικαιολόγηση της οποίας θα ήταν χειρότερη κι από την ίδια την πράξη. Ώρα για ανέκδοτα δεν είναι, αλλά λυπάμαι που η δικαιολόγηση, η εξήγηση έστω, είναι κατά τη γνώμη μου πιο προβληματική από το γεγονός που συζητάμε.
Επρόκειτο στ’ αλήθεια για μία «εθιμοτυπική συμμετοχή» στην εκδήλωση; Η σημασία των συμβόλων και η εξακολουθητική και καταλυτική επενέργειά τους στη μνήμη είναι γνωστή – δεν είναι η στιγμή να μιλήσουμε. Ήδη ο Καρυδάκης έγραψε μερικά καίρια πιο πάνω. Ας ρωτήσω όμως; Κι αν αύριο κληθεί ο οποιοσδήποτε αιρετός να καταθέσει στεφάνι, όπως ωραία το έθεσε ο Καρυδάκης, στον Μαίτλαντ ή μεθαύριο σε ένα μνημείο της Βενετικής κυριαρχίας στα νησιά; Πού σταματάει, λοιπόν, η εθιμοτυπία και πού αρχίζει η εκ μέρους μας πραγματική νομιμοποίηση του «τιμώμενου»; Πού αρχίζει δηλαδή η εκ μέρους μας (εκ μέρους της πολιτικής, των θεσμών, της διανόησης, της επιστήμης κ.λπ.) ουσιαστική συμμετοχή στην αλλοίωση της ιστορίας, δηλαδή της μνήμης και της ταυτότητάς μας;
Επιπλέον, στη συγκεκριμένη περίπτωση, δεν βλέπω τον λόγο που υπαγόρευσε την έστω «εθιμοτυπική» συμμετοχή του Δήμου ή της Περιφέρειας (στην περίπτωση, μάλιστα που διαφωνεί κανείς ριζικά με την εκδήλωση), εφόσον όλη αυτή η ιστορία δεν υπήρξε αποτέλεσμα επιλογών του Δήμου ή της Περιφέρειας. Όταν πέρυσι ρωτήθηκε από τον Τύπο ο τέως Δήμαρχος είχε απαντήσει ότι αυτά (οι αγιοποιήσεις και οι προτομές, δηλαδή) είναι πρωτοβουλία της Εκκλησίας και όχι των δημοτικών ή άλλων Αρχών. Έλεγε αλήθεια; Αν δεν απατώμαι, το ελληνικό κράτος είναι ακόμα κράτος κοσμικό και όχι θεοκρατικό. Από πότε, λοιπόν, καλούνται οι πολιτικοί θεσμοί (όποιου χαρακτήρα και βαθμού) να νομιμοποιούν την «εξωτερική πολιτική» ή τις δραστηριότητες και τις στοχεύσεις της Εκκλησίας, όταν μάλιστα αυτές βιάζουν βάναυσα την ιστορική μας μνήμη;
Το θέμα του «Συνεδρίου», επίσης, που έθεσε ο Αντώνης, δεν έχει καμία θέση εδώ. Όπως σημειώνει, άλλωστε, τα Συνέδρια είναι δουλειά της επιστήμης και όχι των κομμάτων. Αλλά, μιας και το έθεσε, θέλω να ρωτήσω. Υπάρχει, αλήθεια, κάτι που εκκρεμεί, κάτι που θα αλλάξει με την ενδεχόμενη πραγματοποίηση ενός (καλοδεχούμενου) Συνεδρίου; Περιμένει, στ’ αλήθεια, ο ΣΥΡΙΖΑ να μάθει από ένα Συνέδριο ποιος ήταν ο Ουσακώφ και αν αξίζει μία θετική ή όχι εικόνα (πόσο μάλλον μία θέση «αγίου»…) στη μνήμη αυτού εδώ του λαού;
Και τέλος, η «αυτονομία». Ένα ζήτημα ακανθώδες, που εύκολα οδηγεί σε χαοτικές στάσεις, αν δεν θέλουμε να είμαστε πολύ καθαροί εξαρχής. Ναι, η ανανεωτική και ριζοσπαστική αριστερά αγωνίστηκε για να μην είναι οι συνδικαλιστικές ή άλλες συλλογικότητες φερέφωνα του κόμματος. Σωστά. Όμως, εδώ τι σχέση έχει η αυτονομία; Εδώ δεν αναφερόμαστε στο πρόγραμμα ή στη δράση ενός συνδικάτου ή της Περιφέρειας, αλλά σε κάτι πολύ πιο απλό, αλλά και ουσιώδες.
Πώς μπορεί να εννοηθεί η «αυτονομία» όταν μιλάμε για θέματα αρχών; Αν για παράδειγμα η Περιφέρεια, που μην το ξεχνάμε στηρίχτηκε από τον ΣΥΡΙΖΑ, κληθεί να εφαρμόσει πολιτικές που αντιβαίνουν τις κεντρικές ηθικές και πολιτικές αρχές που εκφράζουν οι αιρετοί, θα το κάνει; Ένα συνδικάτο που στηρίζεται από (και άρα εκφράζει την) αριστερά, δεν δεσμεύεται από τις βασικές ηθικές και πολιτικές αρχές που βρίσκονται στον πυρήνα της ιδεολογίας της; Είναι αυτά θέματα συζήτησης; Δεν είναι σαφή;
Στη συγκεκριμένη περίπτωση, μιλάμε για ένα ζήτημα που βιάζει την ιστορική μνήμη. Και όσο γνωρίζω, επιτρέψτε μου να πω ότι κανένας επιστήμονας δεν έχει συμμεριστεί αυτό το εξάμβλωμα που λανσάρει εσχάτως η Εκκλησία παντού στο Ιόνιο (δίχως καμία αντίσταση!), ότι δηλαδή ο Ουσακώφ και οι Οθωμανοί σύμμαχοί του υπήρξαν «απελευθερωτές». Μέχρι χτες, κυριολεκτικά μέχρι χτες, η αριστερά συμφωνούσε με τη θέση που κι εγώ εξέφρασα και κατηγορούσε σωστά τις πολιτικές και εκκλησιαστικές αρχές, τις πρώτες για εφεκτικότητα και υποκρισία και τις δεύτερες για ευθεία παραχάραξη της ιστορίας. Τώρα; Τώρα ποιος θα στηρίξει και πολιτικά αυτή τη θέση, όταν η αριστερά συμμετέχει «εθιμοτυπικά» (άρα, νομιμοποιητικά!) και περιμένει ένα Συνέδριο για να μάθει τα ιστορικά καθέκαστα; Αυτό, νομίζω, δεν είναι «αυτονομία», είναι πολιτικά ανεπίτρεπτη υποχώρηση. Αυτή είναι η γνώμη μου.
Γι’ αυτούς τους λόγους, επιτρέψτε μου να επιμείνω. Ζητάω να μάθω την επίσημη θέση των οργάνων του κόμματος. Νομίζω ότι την οφείλει σε όλους εκείνους που, όπως σωστά έγραψε ο Αντώνης, αγωνιούν για το «τι να κάνουμε», και σήμερα και αύριο..
Ευχαριστώ και ζητώ την κατανόησή σας για την κατάχρηση και την επιμονή.
Δημήτρης Αρβανιτάκης
Με την ιδιότητα του συντονιστή του ΣΥΡΙΖΑ στη Ζάκυνθο και χωρίς διάθεση δικαιολόγησης των πραγματών ( για να «αποφύγω» και το ανέκδοτο με τον γάλλο βασιλιά), θέλω να δωσω μερικές διευκρινήσεις
1. Απόφαση τοπικών κομματικών οργάνων δεν υπάρχει πάνω στο ζήτημα. Εξάλου και στο σαιτ του ΣΥΡΙΖΑ, όπως και σε όλα τα μέσα διαλόγου της ανανεωτικής αριστεράς δεν δημοσιευονται μόνο κομματικές αποφάσεις ( αλλοίμονο μας αν συνέβαινε αυτό ).
2. Η συζήτηση που έχει ξεκινήσει πάνω στο ζήτημα θέτει επι της ουσίας εάν και με ποιό τρόπο θα διαβουλευθουμε για την λήψη μιας «απόφασης». Ακριβώς γιατί και ο Δημήτρης αλλα και ο Σπύρος ο Καρυδάκης στα σχόλια τους, θέτουν την ανάγκη τα ζητήματα για την «πολιτική των αγαλμάτων» να αποτελούν ζήτημα ευρύτερης διαβούλευσης. Ο Δημήτρης μάλιστα λέει «η αριστερά ( και ορθά δεν προσδιορίζει εναν κομματικό φορέα) είχε την άποψη» κτλ
3. Νομίζω ότι μέχρι στιγμής οι τοποθετήσεις δικαιώνουν την αναγκαιότητα ενός ανοιχτού και συγκροτημένου διαλόγου με την συμμετοχή και της κοινωνίας προκειμένου να αποκατασταθούν ιστορικά ζητήματα που εμφανως εργαλειοποιούνται απο την σημερινη κυρίαρχη οικονομική, κοινωνική και θρησκευτική πραγματικότητα των ιονίων νησιών.
ΥΓ: ο διαχειριστής του σαιτ του ΣΥΡΙΖΑ Ζακύνθου για ευνόητους λόγους, που δεν εχουν σχέση με την συγκεκριμένη δημοσίευση, επιθυμεί να διατηρήσει την ανωνυμία του.
Απο τον Θοδωρή Καμπίτση, περιφερειακό σύμβουλο λάβαμε την παρακάτω επιστολή:
Δεν θα απαντούσα γιατί ότι κάνω στη ζωή μου καλό ή κακό αναλαμβάνω την ευθύνη χωρίς περισσότερες κουβέντες. Επειδή όμως η κριτική γίνεται από έναν άνθρωπο που τον εκτιμώ και γνωρίζω από τα παιδικά μου χρόνια θα μπω σε αυτή την διαδικασία. Λόγω του ότι ο αντιπερειφερειάρχης θα έλειπε τέσσερεις ημέρες στη Κέρκυρα για ανειλημμένες υποχρεώσεις τον αντικατέστησα εγώ αφού αυτή την απόφαση έχει ψηφίσει το Περιφερειακό συμβούλιο όταν λείπει από τη Ζάκυνθο. Αναλαμβάνοντας λοιπόν με μισή καρδιά αυτή τη διαδικασία υποδέχτηκα μαζί με υπαλλήλους την ρώσικη αντιπροσωπεία το Σάββατο το πρωί διαβάζοντας τους ένα κείμενο εκ μέρους του αντιπερειφερειάρχη που δεν αναφερόταν σε κανένα άγιο παρά τους ευχόταν να έχουν καλά ταξίδια και η ζακυνθινή φιλοξενία να τους συντροφεύει. Στο στρογγυλό τραπέζι η τοποθέτηση μου ήταν στις σχέσεις Ελλάδα- Ευρώπη και Ρωσία, στο τουρισμό, στην εξαγωγή προιόντων μας, στις πολιτιστικές μας ανταλλαγές και άλλου τέτοιου είδους ζητήματα. Το βράδυ καλέστηκαν οι αρχές του τόπου στη δεξίωση που έγινε στο ρώσικο καράβι (εκεί δεν υπάρχουν φωτογραφίες και δεν το αναφέρεις), παρευρεθήκαμε με τον αντιπερειφερειάρχη αφού το απόγευμα είχε επιστρέψει. Στη μικρή ομιλία του εκεί αναφέρθηκε βασικά στους αγώνες των δύο λαών μας ενάντια στο φασισμό. Και ερχόμαστε στο θέμα της κατάθεσης στεφάνου. Ήταν πραγματικά μια πολύ δύσκολη απόφαση την οποία συζήτησα όχι μόνο με την περιφέρεια αλλά με αρκετούς φίλους και συντρόφους των οποίων η γνώμη ήταν να συμμετάσχω αφού το ίδιο είχε πράξει και η Περιφέρεια και στα υπόλοιπα νησιά. Θέλω εδώ να αναφέρω ότι δεν παρευρέθηκα στη συνάντηση μετά την κατάθεση στεφάνου στη συγκέντρωση που έγινε στο μοναστήρι του Αγ. Διονυσίου με πρωτοβουλία της Ιεράς Μητρόπολης Ζακύνθου. Ζητάω συγγνώμη για όσους στεναχώρησα, μπορεί να ήταν λάθος αλλά χαράς σε αυτόν που θα κάνει τους λιγότερους συμβιβασμούς και τα λιγότερα λάθη όταν ασχοληθεί με τα κοινά.
ΥΓ : Δεν μου αρέσουν οι ειρωνείες.
Δηλαδή άμα φορούσα μπλού τζήν και το πουκάμισο έξω, θα άλλαζε κάτι ;
Δεν θέλω να ανοίξω διάλογο, κάποια στιγμή θα τα πούμε καλύτερα.
Θοδωρής Καμπίτσης
Όταν άφησε η Ρωσία τον Τούρκο αφέντη φοροεισπράκτορακαι προστάτη της Επτανήσου Πολιτείας, απλούστατα έβαλε τον λύκο να φυλάει τα πρόβατα.
Και για να λέμε όλη την αλήθεια, έδωσαν και οι Γάλλοι την αφορμή με την αντιθρησκευτική
πολιτική τους απέναντι στους βαθειά θρησκευόμενους Κερκυραίους.
Έπρεπε να ήξεραν τις ευαισθησίες των Ελλήνων και να μην ασκούσαν πιέσεις σε ένα
τόσο ευαίσθητο σημείο των κατοίκων. Κατά τη γνώμη μου, έτσι έδωσαν την ευκαιρία
να τους χαρακτηρίσουν΄΄ σατανάδες΄΄και άλλα πολλά.
Αλλά και η οικονομική κρίση που επηρέασε τόσο τον στρατό των Γάλλων όσο και
μεγάλο μέρος του πληθισμού της νήσου, έδωσε μία επί πλέον αφορμή στους επίδοξους
διώκτες της δημοκρατίας να επέμβουν.
Νομίζω ότι έχω υποχρέωση να απαντήσω στην επιστολή του φίλου Θοδωρή Καμπίτση. Και πρώτα, να πω ότι έχει δίκιο που θεώρησε τον εαυτό του θιγμένο από την άστοχη -το παραδέχομαι- φράση μου για την «ενδυμασία». Όντως, γράφτηκε μέσα στη φόρτιση του κειμένου και δικαιολογημένα ο Θοδωρής θίχτηκε. Συγγνώμη, λοιπόν. Δεν ήταν αυτή η πρόθεσή μου. Πρώτα, γιατί δεν είναι αυτό το ζήτημα και δεύτερο, γιατί, έστω άθελά μου, η φράση αποπροσανατόλιζε τη συζήτηση.
Από την απάντησή του κρατάω την ειλικρινή διάθεση και βεβαίως την αμηχανία του ή μάλλον την αγωνία του, ως προς το τι έπρεπε να πράξει. Το ζήτημα λοιπόν δεν ήταν προσωπικό, γι’ αυτό και η δική μου ερώτηση-αντίδραση απευθυνόταν αλλού: εκεί που οφείλουν να παίρνονται οι αποφάσεις.
Δεν νομίζω πως έχει κανείς την αυταπάτη ότι ο ΣΥΡΙΖΑ σήμερα ή αύριο θα κάνει μία «επίθεση εφ’ όλης της ύλης», ή ότι θα βάλει επιτακτικά μεμιάς όλα τα ζητήματα στο τραπέζι: δεν γίνεται και θα ήταν λάθος. Νομίζω όμως, ότι η στάθμιση των ζητημάτων κάθε φορά και ο προσεκτικός σχεδιασμός είναι απαραίτητος.
Αν ο ΣΥΡΙΖΑ ως κόμμα δεν ασχολήθηκε καθόλου με το ζήτημα, αυτό το θεωρώ κακή, κάκιστη πολιτική εκτίμηση. Αν όμως, πέρα από το τι σκέφτομαι εγώ, θεώρησε, ρητά ή σιωπηρά, ότι έπρεπε να συμμετάσχει (έστω τα μέλη του στην περιφέρεια) στις συζητήσεις και στις επαφές, δεν βλέπω γιατί έπρεπε να συμμετάσχει, «εθιμοτυπικά», και στην κατάθεση στεφανιών στο κατεξοχήν σύμβολο της παραχάραξης της ιστορίας και προσβολής της ιστορικής μας μνήμης. Αυτή η μη-συμμετοχή (έστω αυτή!) θα σηματοδοτούσε καθαρά την αντίδρασή του ακριβώς στο σημείο που οι «άλλοι», η εκκλησία και οι άλλες αρχές, θέλουν να παίξουν το παιχνίδι: στα σύμβολα δηλαδή – και αυτό δεν θα ήταν λίγο. Δεν έγινε αυτό. Και στη συγκεκριμένη περίπτωση, έχασε το παιχνίδι. Είπαμε: δεν θα σημάνουμε κατά μέτωπον επίθεση, αλλά ούτε καν να δείξουμε διαφοροποίηση εκεί που θεωρούμε ότι έχουμε δίκιο;
Είναι άλλο το να θελήσει κανείς να κάνει τις απαραίτητες «στοχαστικές προσαρμογές» και άλλο να κάνει σαν να μην συμβαίνει τίποτα. Έχουμε διαφορετικές ιδέες, που νομίζουμε ότι είναι σωστές; Τότε πώς θα φανούν αυτές; Ποια εικόνα σχημάτισε η τοπική κοινωνία που δεν παρακολούθησε αυτήν εδώ τη συζήτηση; Μία συζήτηση που, όπως φαίνεται, δυστυχώς, ελάχιστο ενδιαφέρον προκάλεσε, ακόμα και ανάμεσα σε αυτούς που θα έπρεπε ή που θα περίμενε κανείς….
Το ζήτημα δεν έχει λυθεί, αν και νομίζω ότι αυτή η συζήτηση δεν έχει πια νόημα να συνεχιστεί. Μάλλον εξάντλησε όσα είχε να πει.
Κρατάω όμως την παρατήρηση του Αντώνη (παραπάνω): «Η συζήτηση που έχει ξεκινήσει πάνω στο ζήτημα θέτει επί της ουσίας εάν και με ποιο τρόπο θα διαβουλευτούμε για την λήψη μιας απόφασης”.
Και στο σημείο αυτό, γνώμη μου είναι ότι υπάρχει όντως ένα πρόβλημα, που αντανακλά κάτι μεγαλύτερο: την ανάγκη σχεδιασμού μίας πολιτικής που θα συγκρούεται εκεί που χρειάζεται. Γιατί οι σημερινές και οι αυριανές «κόκκινες γραμμές» θα έχουν να κάνουν και με το μεροκάματο και με τις ιδέες. Η αριστερά πιστεύει, έτσι μου φαίνεται, ότι δεν πάει το ένα χωρίς το άλλο.
Δ. Α.
Εγώ κρίνω ότι τα πράγματα είναι πιο πεζά.Κάπου οι αιρετοί της περιφέρειας την «πάτησαν», γιατί δε σκέφτηκαν να συζητήσουν λίγο πριν για παρόμοια ζητήματα. Θυμάμαι όταν είχε εκλεχτεί ο βουλευτής, υπήρξαν ατέρμονες συζητήσεις στο ΣΥΡΙΖΑ για το ποια θα έπρεπε να είναι η στάση του βουλευτή σε δοξολογίες, πανηγύρια κ.λ.π. Θέλω να πιστεύω ότι η επικείμενη λειτουργία των επιτροπών της ΑΝΑΣΑ,(λειτουργική διασύνδεση ΣΥΡΙΖΑ & ΑΝΑΣΑ), θα είναι καθοριστική για την αποφυγή στο μέλλον τέτοιων ατυχών περιστατικών. Το διακύβευμα της Αριστεράς αγαπητοί φίλοι και σύντροφοι του ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει να κάνει με το συμβάν και μη κάνουμε τον φίλο και σύντροφο Θοδωρή να αισθάνεται ακόμη περισσότερο άσχημα γιατί ο ίδιος δε φταίει σε τίποτε και αυτά που γράφει είναι όλα αληθή. Το διακύβευμα της αριστερής διακυβέρνησης, σε τοπικό επίπεδο έχει να κάνει με το οριστικό τέλος του παραγοντισμού, στην τοπική μας κοινωνία. Είμαστε αποφασισμένοι και πολιτικά ώριμοι για κάτι τέτοιο; Και ας μη το ανάγουμε και αυτό στο ιδεολογικό επίπεδο, αφού η Αστική Δημοκρατία θεωρητικά τουλάχιστον, δεν δέχεται τον παραγοντισμό !
Ποσά άτομα σφάχτηκαν κατά την Γαλλική επανάσταση να μας πει ο κύριος Αρβανιτακης: http://mnimi-olokautomatos.blogspot.gr/2013/12/blog-post_21.html?m=1 Ασε που η Γαλλική επανάσταση γέννησε τον εθνικισμό μια τερατώδη έννοια.